چشم هام را با تماس خانم میم که میخواست بپرسد زمان امتحانات بچه ها را باید چقدر بگذارد، بازکردم.
دیدم که آقای د.صاد مونولوگم را رد کرده است و عمیقا برایم اهمیتی نداشت. اعضای این مجموعه هرروز دارند برایم بی اهمیت تر میشوند.
موجودی کارتم را چک کردم و با سر رفتم توی دیوار! حالا برای روزشماری ِ رسیدن تیر، یک دلیل دیگر هم به سه دلیل قبلی ام اضافه شد.
صبحانه ام را آماده کردم و آمدم نشستم پشت میزم؛ با اعصاب خرد از شنیدن خبرِ درست نشدن کارهای بانک، اعصاب خردی بابت ایرادات بی اساس ِ آقای صاد و رو اعصاب بودن سایرینشان، خستگی از فکر به سه روز امتحان پشت هم از سه درس به غایت سخت و تخصصی و مقاله ی روی هوا مانده ی غول آخر و فکر به چگونه برنامه ریختن برای انجام دادنشان در اندک ترین زمان ممکن، که هم معلوم نیست چقدر از همین زمان اندک برای خودم بماند.
دلم برای موسیقی تنگ شده بود. تازگی ها به طرز شگفت اوری کم تر به سراغ پلی لیستم میروم. اهنگ های عزیز و آشنام را رد کردم و هیچکدام در آن لحظه ی نه چندان دوست داشتنی، راضی ام نمیکردند. یک آهنگ با عنوان f0dhfojskld ... آمد. گفتم بگذار ببینیم این چه میگوید. زیبا بود. حقیقتا زیبا بود. نمیدانم از کجا آمده است؛ اصلا کسی چه میداند؟ شاید خودش آرام و بی سر و صدا، برای چنین لحظه ای و آرام تر کردن این حال ِ درهم، خودش را لابلای آهنگ هام جا کرده بوده‌ست.
نامش را تغییر دادم تا بعد اگر دنبالش گشتم زود پیدا شود. حیف که جا کم بود و فقط توانستم بنویسم "سبز". اما این قطعه تنها سبز نبود.
ابتدا سبز آرام بود، بعد شد یاسی، بعد بادمجانی متمایل به بنفش، و آخر سر با آبی ِ آرام به اتمام رسید.
حالا که دارم برای بار پنجم گوشش میکنم، برای شما هم میگذارمش. بعد هم این صفحه را و مابقی نوشته های تو سرم را میبندم و به سراغ کوه کارهای انجام نشده و فرسایشی، اما هنوز عزیز، میروم:)
