بله! من تا امروز (این چند روز اخیر درواقع) این انیمیشن را ندیده بودم و البته در وقت خوبی دیدم و لذت بردم.
گرافیک این انیمیشن از ن گرافیک های محبوب بود و از کودکی هم انیمیشن های علمی و انگیزشی این چنینی را بسیار دوست داشتم، به عنوان مثال جیمی نوترون از محبوب ترین کارتون های کودکی ام بود!:)
حالا فارغ از به به و چه چه، چند چیز کلی برای گفتن درباره اش دارم:
-به نظرم به اندازه کافی شخصیت پردازی نکرده بود، البته نه درباره ی همه ی افراد، اما درباره ی شخصیت های نسبتا حاشیه ای تر، مثل هم کلاسی های تاداشی، ما آن ها را خیلی یک بعدی میدیدیم، هرچند درباره ی یکی از آن ها( همان که بچه پولدار بود) میفهمیدیم که او را به خوبی نشناخته ایم، اما درباره بقیه ی آن ها، تنها میتوانستیم یک جمله بگوییم، مثلا فلانی خیلی لات بود یا آن یکی کمی مختاط و ترسو. البته شاید هم به دلیل تعدد شخصیت ها و طولانی شدن انیمیشن امکان پرداخت به آن ها نبود، اما به هر حال نمیتوان آن را نقص ندانست.
-به لحاظ معرفت شناسی، از انیمیشن ها، فیلم ها و کتاب هایی که خطای معرفتی مخاطب را به رخش میکشند خوشم می آید [این بخش حاوی اسپویل است] و اینکه انیمیشن ما را کاملا همراه شخصیت اصلی میکرد و به اشتباه می انداخت تا اصلا ذهنمان به سمت استاد نرود و آن سرمایه دار را مقصر بدانیم را دوست داشتم. حالا گیرم که این شیوه بسیار تکراری و مرسوم در همه ی آثار ادبی و نمایشی باشد، من باز هم آن را نقطه قوت خواهم دانست و
برخواهم شمرد:))
-[این بخش نیز حاوی اسپویل است] یک مسئله بعد از دیدن انیمیشن ذهنم را به خودش مشغول کرده بود و یحتمل حاوی سروکله زدن این مدتم با بحث های انسان شناختی، فلسفه ذهن و هویت و ... است. آن هم اینکه بی‌مکس دومی، حقیقتا ربات جدیدی بود یا نه؟ یعنی اگر موجودی؛ ربات، انسان، یا هر موجود دیگری، با خاطرات و برنامه ریزی (ساختار ذهنی که در اینجا برای ربات، برنامه ریزی بود) قبلی و با جسمی جدید مجددا به دنیا بیاید، همان موجود قبلی است؟
حالا اصلا شاید به نظر شما این سوال درباره ی ربات بی معنی باشد، که خود این هم یک چالش فلسفی خواهد بود که اصلا میتوانیم برای یک ربات هویت قائل شویم یا نه؟
اما نمیدانم چرا، صرفا به لحاظ حسی، و نه فلسفی و نه منطقی، نمیتوانستم ربات دوم را همان بی‌مکس بدانم.
